Het leven in India wordt heel voorzichtig weer opgepakt. Her en der vinden de vaders, broers en moeders van de meisjes van Care for girls weer iets van werk.
Op zoek naar werk
Sommige vaders moeten op zoek naar ander werk. Zoals de vader van Pryanka. Voor de lockdown was hij kleermaker. Nieuwe kleding opdrachten zitten er voorlopg niet in.
Of neem nu Sadiya’s vader. zijn werk bestond uit het verven van stoffen. Ook hij krijgt nu totaal geen opdrachten binnen en probeert ander werk te vinden. Ze willen alles aanpakken, maar zij zijn niet de enigen. Er is te weinig werk voor alle werkzoekenden.
Online onderwijs
Intussen zijn de scholen nog steeds dicht. Eind november wordt er pas weer gekeken wanneer de scholen weer open mogen.
Ik heb al geluiden gehoord dat het misschien wel op zijn vroegst in januari zal zijn. Dat betekent nog langer de lessen volgen via je telefoon. Wat in vele gezinnen niet gemakkelijk is. Er is vaak maar 1 telefoon per gezin. De telefoon moet dan gedeeld worden, maar de online lessen worden op dezelfde tijd gegeven worden?.
Telefoon staat hoog op de verlanglijstjes
Zo kregen we onlangs een vraag van Anu, Zij en haar zusje hebben op dezelfde tijd de lessen online maar ze hebben samen maar 1 telefoon.
Anu zit nu in klas 11 van de Rotary Public School en Sindhu zit in klas 5 op de St.Soldier school.
Ze vroegen of het misschien mogelijk was om een telefoon voor Sindhu aan te schaffen.
We begrijpen de vraag heel goed. Anu zit voor haar examens en Sindhu wil dolgraag ook goede cijfers halen, maar een telefoon kost €95 en Care for girls heeft ondertussen al voor 10 meisjes een telefoon gekocht omdat dat voor hen de enige mogelijkheid was om de online lessen te volgen. De rek is er uit. We hebben het niet.
De achterstand loopt zo buiten hun schuld op voor de meisjes. Want hoe kunnen ze de lessen nu volgen?