Voor het eten handen wassen en schoentjes uit. Zo gaat dat op veel scholen in India.
Ik was dit jaar door Naren en Kanika van Kaafal. uitgenodigd om mijn verjaardag in Almora in Uttarakhand/India te komen vieren. Mijn gezin, familie en vriendinnen weten dat ik zo rond mijn verjaardag nooit thuis ben. Ik vier het nooit. Dat is een keuze. Ik vind het gewoon niet nodig. Voor mij is iedere dag een bijzondere dag.
Maar niet iedereen heeft die keuze. Het raakt me heel diep als ik hoor dat iemand niet weet op welke dag zij (hij) is geboren en in welk jaar. Je hebt geen idee hoe vaak dat het geval is in India. Als ik met vrouwen en meisjes in India praat weten ze dit echt niet. Heel vaak kunnen ze zelfs geen geboorte-akte laten zien.En ‘dus’ bestaan ze officieel niet.
Schoenen uit voor het eten
Maar daar gaat het in deze blog niet over. Dit gaat over schoenen. Hoe kom ik nu van mijn uitnodiging om mijn verjaardag te vieren in Almora bij schoenen?
Ik ga het je uitleggen.
Op weg naar het bedrijf Kaafal kwamen wij (Johanna en ik ) een schooltje tegen waar de kinderen buiten les kregen.Wij kwamen tegen lunchtijd aan en zagen hoe de kinderen eerst hun handen gingen wassen daarna hun slippers of schoenen uitdeden om vervolgens netjes in een rij te gaan zitten. Elk kind had een eigen bord. Een moeder had het eten gekookt. Iedere dag wordt er gekookt door een moeder. Na het zingen van een dankwoord begonnen de kinderen te eten. Intussen liep ik richting een klas in de school en zag ik de slippers en schoenen van de kinderen.
Twee schoentjes raakten mij: twee zwarte schoentjes met zwarte veters tegen over elkaar, een lag op zijn kant en de andere stond rechtop.
Twee zwarte schoentje met een heel leven achter zich en misschien nog een stukje voor zich, intensief gedragen. Welk verhaal zou hier achter zitten? Misschien waren ze al gedragen door alle broers en zussen van de familie of misschien wel door neefjes en nichtjes.
Het voetbed aan de binnenkant van de linker schoen was volledig weg. Bij de hak was de binnenkant helemaal los. De neus aan de onder- en zijkant rechts was helemaal stuk, de grote teen had hier alle vrijheid.De rechter schoen zag er al niet veel beter uit. Er zat een heel groot gat onder de rechter teen, nee, de hele zijkant van de voorvoet was los en stuk.
Toch zal het kindje van wie deze schoenen zijn ze zolang mogelijk dragen… totdat de voeten echt te groot zijn.En dan, wie weet, gaan de zwarte schoenen met de zwarte veters opnieuw door andere voetjes gedragen worden.
Schoentje zetten….. ik wou dat ik deze kinderen echte schoenen kon geven.
